Apple, kontzeptuak

Jailbreak-a Appleren gailuetan

Wikipediaren arabera, pirateria edo itsaslapurreta itsasoan eginiko lapurreta da, estatu burujabe baten baimenik gabe egindakoa. Aldiz, iOS jailbreaking egitea eroslearen eskubidetzat jotzen duen epairik badago; eta beraz, jendearen uste orokortuaren aurka, ez da legez kanpoko ekintza. Tabu hori kendu ostean, iOS kartzela haustea edo jailbreak egitea zer den ikustea besterik ez da geratzen hemen.

iOS jailbreaking, iOS sistema eragilea darabilten Appleren gailuetako hardware nahiz softwarean zuloak ustiatu, eta lehentasunez ezarritako mugak kentzeko prozesuari esaten zaio. Gailu horien artean daude iPhone, iPod touch, iPad eta bigarren belaunaldiko Apple TV. Administrari mailako sarbidea ematen du jailbreak metodoak, eta horrek ateak irekitzen ditu Applek izenpetu gabeko aplikazio, gehigarri eta atzeko gai osagarriak jaisteko; bestela, App Store ofizialaren bidez ezinezkoak liratekeenak. Pribilegioen eskalatzea bestelako konputazio sistemetan ere erabili ohi da. Jailbreak-a egina dagoen iOS gailuak ez du galduko funtzio arruntik —deiak, adibidez—, eta, era berean, sarbidea mantenduko du App Storera eta iTunes aplikazioetara. Androiden ez bezala, jailbreak egitea beharrezkoa da Applek baimendutako softwarea erabili nahi bada.

Araututako praktika herrialde batzuetan

Oihartzun handiena AEBetako kasuak izan zuen; onartu zutenean sakelakoak askatzeko prozesu horien legezkotasuna, irabazi nahirik gabeko Electronic Frontier Foundation erakundearen ekinari esker. 2010ean DMCA —Digital Millennium Copyright Act— legean gehitutako salbuespenari esker, jailbreak egiteko erosleen eskumena onartu zen. Bazegoen aurrekaririk, eta 2008tik legezkoa zen Zeelanda Berrian; harrezkero, aurten onartutako legedietan aitortzen dute, baita Kanadak eta Indiak ere.

Europan, bestalde, 2001etik dagoen European Copyright Directive legeak hainbat interpretaziotarako eskumena lagatzen die komunitateko herrialdeei, eta oraindik batek ere ez du arautu tankerako praktikarik.

Araubide digitaleko lege horientzat guztientzat, jailbreak-a copyright eskumenak zapaltzen ez diren kasuetarako salbuespen gisa aurreikusita dago, hala ere. Baina aplikazio osagarrien artean dago ordaindu beharreko aplikazioak dohainik deskargatzeko erabili daitekeen programa (Installous), eta, halaber, hori da gakoa legegile zalantzatiek gai hau behingoz ez argitzeko.

Bitartean, Apple ez da egon besoak gurutzatuta, eta ohartarazi du garantiaren galera ekar dezakeela kartzela hausteak. Esan gabe doa, baina, desabantaila nagusia behar lukeenak arazo izateari uzten diola, iTunes erabilita jailbreak-a kendu eta sistema berrezartzen bada.

Abantailak

Jailbreak egiteko arrazoi nagusia osagarriak instalatzeko aukera da, App Storean dagoen eskaintzaz haragoko aukerak zabalduz. Jailbreak egiteko metodo ugari daude, baina guztiek lehentasunez instalatzen dute Cydia. Hori Linux erabiltzaileentzat ezaguna izango den APT erako bezeroa da, softwarea bilatu eta instalatzeko balio duena. Aplikazioez gain, iOS gailua pertsonalizatzeko hainbat osagarri jaistea ahalbidetzen du; adibide gisa, Android edo Windows XP sistemen itxura emango zaio iPhoneari. Sistemaren komando lerrorako sarbidea uzten du baita ere, eta ezagutza informatiko aurreratuak dauzkanak nahi duena garatu, eta besteen mesederako utzi dezake sarean, software libreari atzeko ate bat irekiz Appleren mundura.

Azken abantaila Applen softwarea kontrolatzeko ohiturari lotutakoa da. Izan ere, Kaliforniako konpainiak baimendu gabeko aplikazioak instalatzeko bide bakarra bihurtu da jailbreak egitea. Asko dira aukera hori egiten dutenak, Appleren edukien gaineko domeinu horri aurre egiteko gogoz. Konpainiaren guraizeek moztutako eskaeren artean daude irabazi nahirik gabeko erakundeei donazioak egin nahi dizkieten aplikazioak edo Pulitzerra irabazi zuen Mark Fiore marrazkilariaren aplikazioa, «figura publikoak lotsaraztearren».

‘Jailbreak’ erak eta teknika berriena

Eskuarki, Apple gailu bat martxan jartzean berezko abiarazlea jartzen da martxan. Momentu horrek berebiziko garrantzia dauka gailu informatiko orotan, eta are gehiago jailbreak prozesuan; abiarazle horretan —kernel izenekoa—, partxe bat ezarri eta sistema eragilea erabat eraldatzen baita hau kargatu aurretik. Bi kasu bereizten dira, beraz: untethered eran egiten bada jailbreak-a, erabiltzaileak gailua itzali eta piztu ahalko du, ordenagailua eta iTunesen beharrik gabe. Aldiz, tethered eran egiten bada prozesua, gailua itzaltzen bada, bateria barik geratu delako edo nahita itzali delako, berriz ere jailbreak prozesua pasa beharko zaio ondo ibiltzeko.

IOSerako eguneratze ofiziala ateratzen duten bakoitzeko, tethered erako jailbreak-a izaten da kaleratzen lehena; horregatik, komenigarria izaten da pazientzia izan eta bertsio osoari itxarotea. Talde nahiz banakako asko dira aplikazioak eta jailbreak eguneraketak egiten dituztenak, eta informazio asko jartzen dute sarean haien garapenei buruzko albisteak jakinarazteko. Aukera zabala dago iOS gailu orori kartzela hausteko, baina azkenaldian gehien hedatu den mahaigainerako programak Absinthe dauka izena, pasa den ekainean kaleratu zen. Horri esker, iPhone 4S, iPad 2, iPad 3 gailuentzat iOS 5.1.1 untethered eran partxeatu daiteke.

Informazio gehiago bildu nahi izanez gero: http://absinthejailbreak.com/.

crowdfunding, Hardware, kontzeptuak, Osagarri Informatikoak

Hiru dimentsiotan inprimatzea

3Dinprimagailuak5Estereolitografia ez da kontu berria. 1986. urtean AEBetan asmatu zuten teknika iraultzaile baten izena da. Hiru dimentsiotan inprimatzearen artean aritzen direnentzat, egun, oraindik, teknika hori da gogokoena, zehatzena delako. Hala ere, garestiena ere bada, eta hori da masiboki komertzializatu ez izanaren arrazoia.

Oraindik merkatuan nagusi diren mekanizazio teknikekin ez bezala, horrekin ez da modelo bat higatuz eta txirbilak ateraz forma ematen. Horren ordez, sortu nahi den objektua plastiko erretxinezko geruzak gainjarriz inprimatuz joaten da. Zehatzago esateko, ultramore laser bat erabiltzen da, injektatutako plastikoari zeharka patroiaren forma emateko, eta ondoren laserrak aurreko geruzara itsasteko. Horrela, sortu nahi den figuraren arabera, euskarritzat balioko duten egiturak txertatzen zaizkio inprimatzen dagoenari; grabitatearen ondorioak ekiditeko. Haien beharra denean ere, behin inprimatu ostean kentzen zaizkio euskarriak. Azkenik, bainu kimiko bat ematen zaio inprimakinari, gehiegizko erretxina ezabatzeko, eta berotasun astinaldi bat emanez bukatzen da prozesua.

2003az geroztik, alabaina, 3D inpresioa indartuz joan da. Estereolitografiarekin ez bezala, optimizatua dagoen teknologia baten gisa garatu denez, erabiltzen erraza, merkeagoa eta bizkorragoa den prozesu bat lortu dute. Aurrekoa bezain zehatza ez denez, prototipo zein ingeniaritzako diseinu goiztiarretarako egokia da; bestalde, ez dago inolako produktu kimikoren beharrik, eta produkzio ondoko lana ere murritza da.

3D inpresiorako hainbat teknika daude egun, baina, funtsean, geruzen erabilpenean desberdintzen dira. Batzuek, materiala biguntzen dute laminak sortzeko; beste batzuek, aldiz, erretxina likidoak erabiltzen dituzte teknologia desberdinez tratatzeko ondoren. Metodoek haien artean desabantailak eta abantailak dituzte, eta ekoizleek aukeratzeko ematen diete bezeroei oinarrizko materiala.

Erabilpenak

Arraroa gerta badaiteke ere, inprimagailu horiek erresoluzio askotarikoak dituzte. Hortaz, inprimagailu arruntetan 1.200 puntu hatzeko egiteko gai dela ulertzen den bezala, 3D inprimagailuetan «zehaztasun dimentsionala» kontzeptua erabiltzen da. Horrek geruza bakoitzaren lodiera, eta horietako bakoitza osatzeko patroiak izandako puntu kopurua zehazten ditu.

Era berean, aipatzekoa da orokorrean inprima ditzaketen elementuen tamaina ere gailuaren tamainaren araberakoa dela; arruntenak 50 bat zentimetroko gehieneko piezak sortzen ditu.

Inprimagailu horientzat hainbat aplikazio daude, eta kultura askearen ikono ere bilakatzen hasi dira. New Yorkeko Metropolitan museoko obrak digitalizatzea baimendu ondoren, jendearen esku utzi dituzte, halakorik duenak erreproduzitu ahal izateko.

Era berean, geroz eta entzutetsuagoak dira gailu horiek erabiltzen dituzten proiektuak, robotika edo arkitekturara iraultza ekarri baitute. Medikuntzan azpimarragarria den erabilpena ere pentsatu zaio, hezur edo odol-hodi artifizialak sortzeko. Halaber, Nasa ere 3D inprimagailuak ezartzekotan da Nazioarteko Espazio estazioan, han bertan piezak ordezkatzeko. Enpresa batek edo bestek dagoeneko, haien pieza batzuen CAD fitxategien berri eman dute, garestiago ateratzen zaielako bezeroei horiek probestea.

Potentziala begi bistakoa da, eta, agian, talka egin dezake piezak sortzetik bizi diren industriekin. Interneteko bitartezko pirateriarekin gertatzen den bezala, beste gatazka bat ager daiteke horrekin negozioa egiten dutenen eta edukiak (kasu honetan, planoak eta eskemak) era aske batean partekatzeko eskubidea defendatzen dutenen artean. Eguneroko ogia da hori era digitalean.

Ez dago urruti ekoizpen masiboa, azken hamarkadan salmentek gora egin duten neurrian, prezioek behera egin baitute.

Edonoren eskura

Form1 izeneko inprimagailua plazaratzear daude. Diotenez, emaitza profesionalak lortzeko kalitatea dauka, baina beste aukerak baino kostu askoz eskuragarriagoan. Proiektu hori ingeniari multzo baten egitasmoa da, sormenezko proiektuentzat jendearen diru laguntzekin edo Kickstarter eran finantzatua. Prezioa zehaztu ez badute ere, 2.500 dolarren truke ale baterako eskubidea lor daiteke.

Informazio gehiago nahi duenak, edo ale bat erreserbatu, honako helbidera jo dezake: http://www.kickstarter.com/projects/formlabs/form-1-an-affordable-professional-3d-printer.

Erabilpen maltzurrak

Mundu honek ere bere alde iluna dauka, eta agintari batzuk kezkatzen hasiak dira. Duela hilabete batzuk, hitzaldi batean erakutsi zuten hacker batzuek ustez ondo kudeatu eta mimoz banatzen diren eskuburdina batzuen giltzen kopiak egin zituztela. Eskemak era librean zabaltzeko asmoa zegoen fusilaren kasua ere kezkagarria da; badirudi proiektua geratu egin dela, arma ekoizteko erabili zen inprimagailua harrapatuta.

Aplikazioak, kontzeptuak, Pribatutasuna, Segurtasuna

Zifratzea, gure datu pribatuak babesteko

Gure informazioa gordetzeko erabiltzen dugun gailuren bat galtzen dugunean (smartphone, ordenagailu eramangarri, tableta, USB flash memoria edo disko gogorren bat), izaten dugun lehen nahigabea gailua bera galdu izana da. Baina izan daiteke gailuak gordetzen duen informazioa gailua bera baino askoz ere baliotsuagoa izatea. Gure gailuekin arduratsuak izanda ere, ezin dezakegu alde batera utzi gure informazioa nahi ez dugun baten atzaparretan erortzeko arriskua. Beraz, gure gailua galtzen badugu edo ebasten badigute, gure informazioa aurrez babestea da hartu beharreko neurri bat. Horretarako, datuak zifratu ditzakegu. Zifratzea erraz ezar daitekeen teknika bat da, eta, gainera, kasu gehienetan doan egin daitekeena. Computer key

Datuak zifratzeko, irakurgai den formatu batean dagoen datu bati algoritmo bat ezartzen zaio, eta, horren ondorioz, zifratze gakoa ez duen edonorentzat ulergaitza den datu bat sortzen da (datu zifratua). Zifratzeko prozedura fitxategi, dokumentu, karpeta, disko gogor edo flash moduko USB gailu batean ezar daiteke, eta, esan bezala, zifratze gakoa duenak bakarrik desegin ahal izango du datuari zifratze bidez jarritako giltzarrapoa.

Gailu eramangarrietan zifratzea erabiltzeak izan ditzakeen onurak erakusteko, bi adibide jarriko ditugu.

  • Lehenengoa: Lan jarduera dela eta, hegazkin bidaia egin beharrean gara, eta enpresaren ordenagailu eramangarria daramagu gurekin. Ordenagailu eramangarri horretan, bezero batekin izan ditugun harremanen berri ematen duten posta elektronikoko hainbat mezu eta fitxategi daude, guztiak ere oso sekretu eta isilpean gordetzekoak. Aireportuan itxaroten gaudela, momentu batez, eramangarria lurrean utzi eta ahaztu egin dugu. Gure eramangarria inork ostu eta martxan jartzen badu, eta gure eramangarri horren disko gogorra erabat zifratua badago, lapur horrek ez du bertan dagoen informazioa lortzeko modurik izango. Eramangarriaren disko gogorra bertatik atera eta beste ordenagailu batean konektatzen badu ere, ez da bertako informazioa lortzeko gai izango. Ordenagailu eramangarria aipatu badugu ere, berdin-berdin erabil genezake telefono adimendun bat edo tabletaren moduko gailuren bat ere.
  • Bigarrena: Gurekin eramaten ditugun zenbait gailu (flash memoriak, kanpoko disko gogorrak, telefono adimendunak) galdu eta bertan gordea dugun informazioa edonoren esku geldi daiteke. Gerta daiteke zenbait argazki txatxu besterik ez gordetzea gailu horietan. Edo benetan guretzat pribatu eta babestu beharreko informazioa eraman dezakegu bertan, inondik inora publiko egin ezin dena. Egoera horiek saihesteko, datuen enkriptazioa irtenbide ona izan daiteke.

Datuak enkriptatzeko orduan, gailuaren arabera hainbat aukera ditugu.

Mahai gaineko ordenagailuetan eta ordenagailu eramangarrietan, sistema eragileak gehienetan enkriptazio tresna propioak eskaintzen ditu. Microsoft Windows Vista eta Windows 7 sistema eragileetako bertsio jakin batzuetan, adibidez, BitLocker eskaintzen da. Tresna horiek ez dira libreak gehienetan, eta, horren ondorioz, ez dugu lana nola egiten duten jakiteko modurik. Zifratze software batek lana nola egiten duen jakiterik ez badugu, susma dezakegu zifratze software horrek datuak deszifratzeko modu bat ere eskain diezaiokeela defentsa edo segurtasun erakunderen bati. Iturburu kodea irekia duen software batek agerian uzten ditu bere zifratze metodoak. Beraz, azterketa bat egiteko gai den edonork beha dezake software horren lan egiteko modua, eta, printzipioz, haren algoritmo eta prozedurak publikoak direnez, haren zintzotasunaren gainean berme handiagoa izan dezakegu.

TrueCrypt da software libreak eskaintzen duen zifratze tresna ezagunenetako bat. Windows, Mac OS eta Linux sistema eragileetan erabil daiteke, eta doan eskaintzen da. TrueCrypt erabiliz, gure ordenagailuaren disko gogor osoa, zatiketa bat edo USB giltza bat zifratu dezakegu hainbat zifratze metodo erabiliz.

Beste gailu eramangarri batzuetan ere posible da datuen enkriptazioa burutzea. Apple enpresaren iPhone eta iPad tabletetan, haren tresna bat eskaintzen da datuak zifratzeko. Gailuaren ezarpenetan gaitzen da, eta datuen ezabaketa ere ezar daiteke hainbat aldiz pasahitz edo gako okerra sartzen bada. Android darabilten smartphone-etan ere bada enkriptatzeko aukerarik. Droid Crypt da ordainpeko aukeretako bat, eta WhisperCore betan —oraindik erabat amaitua ez dagoena— dagoen beste bat. Android darabilten tabletetan, 3.0 (Honeycomb) bertsiotik aurrera enkriptazio aukera propioa eskaintzen da. RIM enpresaren Blackberryek ere, Appleren gailuen moduan, beren enkriptazio tresna eskaintzen dute.

Ikusi dugunez, hainbat aukera dugu gure datuak enkriptatzeko orduan. Gure enkriptatzeko gakoak sortzerakoan, erasotzaile bati gauzak zailtzeko, inongo hiztegietan ez dagoen hitz luze eta korapilatsuren bat hautatzea komeni da: zenbaki eta letrak, maiuskula eta minuskulak nahasten dituena.